Carnaval en compromis - over maskers en mosterd na de maaltijd

De voorjaarsvakantie heet in het zuiden gewoon de carnavalsvakantie. Weer of geen weer, met carnaval gaat iedereen de hort op en de kroegen in. Dit jaar hadden wij al een andere planning, maar wel een die Carnaval met zich meebracht. Zondagmiddag zaten we in het vliegtuig richting Venetië voor een korte stedentrip. Het was de tweede trip met vliegtuig die we samen met Damian ondernamen, na eenzelfde stedentrip naar Berlijn aan het einde van de afgelopen zomervakantie. Van te voren hebben we Damian op kleine schaal kennis laten maken met vliegen in een vliegtuig. Een korte vliegles voor mezelf in een Cessna met mijn mannen achterin het toestel; het was de eerste keer dat Damian vloog en na zijn positieve reactie een goede aanloop naar 'écht' vliegen op een commerciële vlucht. De eerste keer, op Berlin-Schönefeld, zijn we Damian zelfs even 'kwijt' geraakt toen hij aan de andere kant van het vliegveld en onze gate nog een souvenir voor zijn vader wilde kopen. Goedbedoeld, maar ik stapte 10 jaar ouder het vliegtuig in...

Nu zouden we na een korte vlucht aankomen op vliegveld Treviso, om van daaruit met de bus naar ons hotel in Mestre te gaan. Op maandag vertrokken we vol goede moed richting Venetië. Helaas konden onze plannen - te voet naar Venetië en dus ook puur genieten van het uitzicht op de 4 km lange brug er naartoe - niet doorgaan doordat een eerdere brug afgesloten was voor voetgangers. Uiteindelijk gingen we dus toch met de bus, maar in Venetië zelf hebben we nog genoeg kilometers kunnen maken. 

We hadden er bewust voor gekozen zo min mogelijk toeristisch te doen tijdens ons verblijf in Italië. Eten in lokale restaurants en bars en zoveel mogelijk te voet. We hebben 2 ochtenden ontbeten bij een heerlijke tent die praktisch naast het hotel zat. Elk moment van de dag zat het vol met Italianen, wat voor ons een goed teken was om er eens iets te gaan eten. Damian keek zijn ogen uit en bestelde typisch Italiaanse 'brioches', zoete broodjes die die als ontbijt gegeten worden onder het genot van een cappuccino. Ook 's middags en 's avonds hebben we ons in Venetië en Mestre tegoed kunnen doen aan heerlijke broodjes en pizzapunten.

Naast het heerlijke, ambachtelijk bereide eten konden we in Venetië zelf natuurlijk de beroemde plaatselijk ambachten niet missen: Prachtig glaswerk van het eiland Murano en natuurlijk de sensationele, handgemaakte Venetiaanse carnavalsmaskers. We struinden door smalle straatjes, beklommen de bruggen, schoten snel over het San Marco-plein en keken naar de traditionele gondels. Al snel met elk ons eigen masker, even alle zorgen vergeten in de Italiaanse voorjaarszon.

Onze drie dagen in Italië gingen snel en nadat we dinsdagavond thuiskwamen vloog de rest van de vakantie ook voorbij.

Het afgelopen weekend was Damian bij opa en oma, maar we hoorden naderhand dat hij behoorlijk uit zijn hum was. Wat we tijdens onze stedentrip even vergeten waren, de zorgen rondom het leerlingenvervoer, staken nu weer hun lelijke kop op.

De woensdag vóór de vakantie kreeg ik onverwachts een telefoontje van een medewerkster van de gemeente. Ik had 's maandags mijn mail (zie vorige blog Wij zijn op) doorgestuurd aan 2 wethouders met WMO en Jeugd in hun respectievelijke portefeuilles en toen gebeurde er ineens wel wat! In het telefoontje werd me toegezegd dat er begeleiding zou komen op de bus, tot het einde van het schooljaar. Ook spraken we af dat deze mevrouw samen met ons contactpersoon van het CJG nog bij ons langs zouden komen om al onze zorgen en problemen eens goed door te spreken. Dinsdagmiddag is het zover....

Jammer genoeg voelde ik geen opluchting of blijdschap nadat ik ophing. Het was juist meer iets van 'eerst zien, dan geloven' en ik maakte me er zelfs boos om dat het nu ineens wel kon, terwijl de hele kwestie vervoer ons al zoveel kopzorgen en buikpijn had bezorgd. Ik appte de vaste chauffeuse of zij hiervan al op de hoogte was, maar kreeg te horen dat ze ziek was en er dus een vervanger zou rijden de volgende dag.

Donderdagochtend waren we allemaal flink nerveus. Het was natuurlijk allemaal halsoverkop geregeld en Damian had nog in zijn systeem zitten dat ik hem zou brengen en halen. Omdat ik ook wilde laten zien dat we mee willen werken aan mogelijke oplossingen had ik er echter opgestaan dat Damian de laatste 2 dagen voor de vakantie dus weer met de bus mee zou gaan.

Helaas kwam de chauffeur veel te laat, waardoor ik ook geen gesprek meer aan kon gaan met de - voor mij onbekende - man die als begeleider in de bus zat. Hij nam zelf de moeite niet zich voor te stellen en ik wilde de kids niet ophouden omdat ze al te laat op school zouden zijn (de vreugde van goed geregeld leerlingenvervoer...)

De volgende dag was er carnavalsviering op school en Damian stapte, verkleed als Spyro (een paarse draak uit de Skylanders-spellen) de bus in, die wéér te laat was. Er kwamen deze keer er wel 4 woorden uit bij de chauffeur, namelijk "Ben jij een vis...?" 

Met een knagend gevoel zwaaide ik mijn zoon uit en nam me voor een mailtje te sturen richting gemeente dat ze mijns inziens voor vorm gegaan waren in plaats van inhoud. Ik had namelijk nog steeds geen idee wie deze begeleider was, waar hij vandaan kwam en wat zijn (pedagogische en/of vrijwillige) achtergrond was.

's Middags om 15.10 ging de telefoon en mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat het school was. Damian weigerde met de bus meegegaan en had verteld dat ik hem op zou komen halen. Het was zeker niet de afspraak, maar ik vertrouwde op Damians inzicht en wilde net richting school rijden toen Maikel thuis kwam. Hij startte meteen de auto weer en zo hebben we hem samen opgehaald. Het liefste wilde hij van school uit naar huis lopen om tot rust te komen, maar omdat ik zo halsoverkop weg was gegaan had ik geen jas aangedaan, dus werd het alsnog de auto.

Eenmaal thuis kon hij wel heel goed benoemen dat het op school ook al heel rommelig was geweest (carnavalsviering en een uitgevallen docente) en daarnaast deed de begeleider blijkbaar niets anders in de bus dan er alleen zijn, zonder te reageren of in te grijpen bij escalaties in de bus.

Met onze stedentrip voor de deur en het gesprek met de gemeente en CJG in de planning probeerde ik het gedoe even van me af te zetten en de focus te leggen op de voorpret van onze reis naar Italië. Het afgelopen half jaar is op veel vlakken dynamisch geweest, maar waar we normaal zelden weggingen of konden, hebben we nu al stedentrips naar Berlijn, Newcastle en Venetië kunnen en mogen maken met Damian. Naast onze foto's en eigen souvenirs, nam Damian ook altijd iets mee als herinnering, het meest recent een mini Veneziaans masker als magneet.

Toepasselijk wel, want vanochtend hadden we zelf ook maskers op toen Damian naar school ging. Hij een van woede en verdriet en ik stopte mijn gevoel weg omdat ik hoopte dat het deze keer beter zou gaan. Met zijn vaste chauffeuse en een andere begeleidster, die zichzelf netjes voorstelde en zich meteen tot Damian richtte. Damian ging onder protest mee en ik zit me er al de halve ochtend over op te vreten. Eigenlijk is het mosterd na de maaltijd deze 'oplossing'. Damian is al getraumatiseerd door alle escalaties in de bus en ik denk echt dat er veel moet gebeuren eer hij weer vertrouwen kan hebben in het leerlingenvervoer. Dat geldt ook wel voor ons trouwens; Maikel en ik hebben er een hard hoofd in, maar we gaan in ieder geval het gesprek aan met de gemeente en CJG. Damian en zijn geweldige ambulant begeleidster zullen er ook zijn en al twijfel ik of het voor ons persoonlijk verschil zal maken, misschien kan dat het wel doen voor in de toekomst. We zullen ze eens laten zien en horen wat al dit gedonder heeft aangericht binnen ons gezin. Maskers af!